خستگی از آلارم در محیط درمانی بسیار واقعی و خطرناک است

بوق‌های مداوم -از پمپ‌های دارویی، مانیتورها، تخت‌ها، ونتیلاتورها، دستگاه‌های مانیتورینگ علائم حیاتی و پمپ‌های تغذیه- آلارم‌هایی بسیار آشنا برای پرستاران، به ویژه در بخش مراقبت‌های ویژه، هستند. تحقیقات نشان می‌دهد که 72 تا 99 درصد از تمام آلارم‌ها کاذب است و منجر به خستگی آلارم می‌شود. متأسفانه، به دلیل تعداد زیاد آلارم‌های کاذب، گاهی اوقات آلارم‌هایی که هدفشان هشدار به پزشکان در مورد مشکلات بیماران است، مورد توجه قرار نمی‌گیرند. فرض کاذب بودن آلارم، زندگی بیماران را به خطر می‌اندازد و می‌تواند منجر به اشتباهات پزشکی شود.

خستگی از آلارم در هر محیط بیمارستانی ممکن است رخ دهد و در ایران نیز پژوهش‌هایی در این مورد انجام شده است. همراه مداریو بمانید تا با خستگی از آلارم در کشور آمریکا و راهکارهای حل این مشکل آشنا شوید. استفاده از این راهکارها برای سیستم درمانی کشور ما نیز می‌تواند مفید باشد.

خستگی از آلارم یا خستگی آلارم (Alarm Fatigue) چیست؟

انجمن پرستاران بخش مراقبت‌های ویژه‌ی آمریکا خستگی آلارم را به عنوان اضافه‌ بار یا اورلود حسی تعریف می‌کند که با قرار گرفتن پزشکان در معرض تعداد زیادی آلارم ایجاد می‌شود و منجر به حساسیت‌زدایی از صداهای آلارم و افزایش میزان آلارم‌های نادیده گرفته شده می‌شود.

کمیسیون مشترک اعتباربخشی سازمان‌های مراقبت سلامت آمریکا (TJC) از سال 2013 برای مبارزه با خستگی آلارم تلاش کرده است. در سال 2013، «رویدادهای دور از انتظار، متعددی گزارش شد که باعث شد کمیسیون مشترک در مورد آلارم‌ها اعلام هشدار کند. رویدادهای دور از انتظار، رویداد غیرقابل پیش‌بینی و دور از انتظاری در سیستم درمانی است که منجر به مرگ یا آسیب جسمی و روحی جدی و جبران‌ناپذیری به بیمار یا گروهی از بیماران می‌شود که ارتباطی با سیر طبیعی بیماری‌شان ندارد.

از سال 2014 ، مدیریت آلارم به عنوان یک «هدف ملی ایمنی بیماران» تعیین شد. از آن زمان به بعد، این مسئله همچنان در لیست اهداف ملی ایمنی بیماران باقی مانده است زیرا رویدادهای دور از انتظار مربوط به مدیریت آلارم و خستگی آلارم همچنان ادامه دارد.

چند واقعیت ترسناک درباره‌ی آلارم‌های بیمارستان‌ها

خستگی آلارم یکی از نگران‌کننده‌ترین موضوعات در حوزه‌ی پرستاری است که موضوع تحقیقات بسیاری نیز قرار گرفته است. در طول دهه‌ی گذشته، تحقیقات، آمارهای سرسام‌آور زیر را در رابطه با خستگی آلارم و آلارم کاذب به دست آورده است:

سازمان غذا و داروی آمریکا بیش از 560 مورد مرگ مرتبط به آلارم را در ایالات متحده طی سال‌های 2005 تا 2008 گزارش کرده است.
بین ژانویه‌ی 2009 و ژوئن 2012، بیمارستان‌های ایالات متحده 80 کشته و 13 جراحت شدید در ارتباط با آلارم‌ها را گزارش کرده‌اند.
یک مطالعه نشان داد که بیش از 85 درصد از تمام آلارم‌ها در یک واحد خاص کاذب بوده‌اند.
یک بیمارستان گزارش کرد که به طور متوسط در یک هفته یک میلیون آلارم زنگ می‌زند.
یک بیمارستان کودکان آمار 5300 آلارم در روز را اعلام کرد - 95٪ آنها کاذب بود.
یک بیمارستان حداقل 350 آلارم روزانه به ازای هر بیمار را در بخش مراقبت‌های ویژه گزارش کرد.

اهداف ملی تامین ایمنی بیمار در آمریکا برای سال 2019

کاهش آسیب مرتبط با سیستم‌های آلارم همچنان یکی از اهداف ملی تامین ایمنی بیماران است. کمیسیون مشترک همچنان سیستم‌های مراقبت‌های سلامت را تشویق می‌کند تا سیاست‌هایی را برای کاهش بار آلارم‌های غیرضروری بر کارکنان اعمال کنند. کمیسیون مشترک در گزارش سالانه‌ی خود رهنمودهای ایمنی زیر را برای همه‌ی بیمارستان‌ها صادر کرده است:

رهنمودهای ایمنی برای بیمارستان

ایمنی سیستم آلارم را اولویت بیمارستان قرار دهید.
مهم‌ترین آلارم‌ها را بر اساس موارد زیر شناسایی کنند:
دریافت بازخورد از کادر پزشکی و بخش‌های بالینی
آگاه سازی در مورد ریسک تحمیل شده به بیماران در صورت عدم استفاده از آلارم و یا در صورت نقص عملکرد آلارم
بهترین رویه‌ها و دستورالعمل‌های منتشر شده
چه موقع می‌توان آلارم‌ها را غیرفعال کرد یا تغییر داد.
نظارت و پاسخ به آلارم‌ها
بررسی آلارم‌ها برای اطمینان از داشتن تنظیمات دقیق، کارکرد مناسب و قابلیت ردیابی
اینکه چه کسی می‌تواند پارامترهای آلارم را تنظیم کند یا تغییر دهد.
چه کسی می‌تواند تنظیمات آلارم را به حالت «خاموش» در بیاورد.
به کارکنان در مورد هدف سیستم‌های آلارم و نحوه‌ی صحیح کار با آنها آموزش داده شود.

عوامل موثر در خستگی از آلارم

کمیسیون مشترک در اعلام هشدار اولیه‌ی خود در مورد رویدادهای دور از انتظار، عوامل متعددی را شناسایی کرد که به اعتقاد آن‌ها در خستگی از آلارم در محیط بیمارستان نقش داشته است. این عوامل شامل اینهاست:

آستانه‌ی پارامتری آلارم‌ها خیلی محدود تنظیم شده بود.
تنظیمات آلارم با نیازهای هر بیمار تطبیق نیافته بود.
رویه‌های ضعیف در مورد اتصال الکترودهای نوار قلب منجر به آلارم‌های کاذب مکرر می‌شد.
ناتوانی کارکنان در شنیدن آلارم‌ها یا تشخیص اینکه صدای آلارم از کجا می‌آید.
آموزش ناکافی کارکنان در مورد مانیتورها و آلارم‌ها
پاسخ ناکافی کارکنان به آلارم‌ها
سوء عملکرد آلارم‌ها

توصیه‌ها و راه حل‌ها

در حالی که هیچ راه حل جهانی برای خستگی آلارم وجود ندارد، بیمارستان‌ها برای مقابله با آن روش‌های فردی خود را دنبال می‌کنند. کمیسیون مشترک در گزارش اهداف ایمنی بیماران برای سال 2019 تأکید می‌کند که باید یک استاندارد وضع شود که بتواند متناسب با بخش‌های بالینی خاص، گروه‌های بیماران یا بیماران خاص تغییر یابد.

انجمن پیشبرد ابزارهای دقیق پزشکی توصیه‌هایی را برای مقابله با خستگی آلارم منتشر کرده، از جمله:

فرایندی برای مدیریت آلارم داشته باشید.
تنظیمات پارامتری پیش‌فرض را بررسی کنید و از تنظیمات مناسب برای بخش‌های بالینی مختلف اطمینان حاصل کنید.
مشخص کنید که کجا و چه زمان آلارم‌ها از لحاظ بالینی مهم نیستند و ممکن است نیازی به آنها نباشد.
رویه‌هایی ایجاد کنید که به کارکنان اجازه می‌دهد آلارم‌ها را بر اساس شرایط بیمار شخصی‌سازی کنند.
اطمینان حاصل کنید که نگهداری کلیه‌ی تجهیزات به درستی صورت می‌گیرد.

انجمن‌های پرستاری نیز توصیه‌هایی برای مقابله با خستگی آلارم ارائه داده‌اند. جالب‌ترین توصیه‌ها متعلق به انجمن پرستاران مراقبت‌های ویژه آمریکا است که در ماه مه 2018 منتشر شد. این انجمن توصیه‌های مبتنی بر شواهدی را برای کاهش خستگی آلارم و آلارم‌های بالینی کاذب ترسیم کرد. توصیه‌های منتشر شده برای مدیران شامل موارد زیر است:

یک تیم مدیریت آلارم بین حرفه‌ای (شامل دو یا چند حرفه) تشکیل دهید.
سیاست‌ها یا رویه‌هایی تدوین کنید که تنها بر بیماران دارای علائم بالینی نیازمند مانیتورینگ، نظارت شود.
پارامترهای پیش فرض و سیاست‌های مدیریت آلارمی مخصوص هر بخش بیمارستان ایجاد کنید.
کارکنان بخش‌ها را به طور مداوم در مورد سیستم‌های مانیتورینگ و مدیریت آلارم آموزش دهید.

توصیه‌هایی برای پزشکان

آماده‌سازی مناسب پوستی برای قرار دادن الکترودهای نوار قلب
استفاده از پروب‌های مناسب اشباع اکسیژن و قرارگیری صحیح آن
بررسی تنظیمات آلارم در ابتدای هر شیفت
سفارشی‌سازی تنظیمات پارامتری آلارم برای بیماران خاص -مطابق با سیاست آن بخش یا بیمارستان

سیستم‌های پرونده‌ی الکترونیک سلامت، مثل اپیک (EPIC)، این امکان را به ارائه‌دهندگان می‌دهند که برای هر یک از بیماران، براساس سن و تشخیص آنها، یک محدودیت آلارم تعیین کنند. اپیک همچنین به پرستاران اجازه می‌دهد تا هر محدودیت آلارم را در هر شیفت مستند کنند و همچنین اگر آلارمی خارج از پارامترهای تعیین شده توسط پزشک باشد، آن را ثبت کنند. این سیستم همچنین به عنوان یادآوری، یک آلارم رایانه‌ای به کارکنان می‌دهد تا در صورت تنظیم نادرست آلارم، تنظیمات را تغییر دهند. برخی بیمارستان‌ها این مورد را به عنوان استفاده‌ی معنی‌دار برچسب‌گذاری کرده‌اند تا انجام این کار برای هر بیمار و در هر شیفت ضروری باشد.

کاهش دسی‌بل

یک عامل موثر در خستگی آلارم، میزان نویز تولید شده توسط آلارم‌ها است. بوق زدن مداوم در کل بخش باعث می‌شود پرستاران آلارم‌های مربوط به خود را نشنوند یا برای جلوگیری از سر و صدا، تنظیمات را به شکل نامناسب تغییر دهند. سازمان بهداشت جهانی سطح نویز 35 دسی‌بل در روز و 30 دسی‌بل در شب را توصیه می‌کند.

پیشرفت در فناوری، استفاده از آلارم‌های بصری و ارتعاشی برای کمک به کاهش صدای آلارم را افزایش داده است. بیمارستان‌ها می‌توانند برنامه‌هایی را روی مانیتور خود اجرا کنند تا هنگام ارائه‌ی مراقبت به بیمار، چرخش بدن بیمار و ساکشن، زنگ آلارم برای مدت کوتاهی متوقف شود. همه‌ی اینها ممکن است آلارم‌های بیمار را به صدا در بیاورند اما اگر یک متخصص آموزش‌دیده در کنار تخت بیمار آلارم‌ها را قطع ‌کند به کاهش صدای آلارم منجر می‌شود.

مرکز پزشکی بوستون آستانه‌ی مانیتورهای قلب را از «هشدار» به «بحران» تغییر داد و در نتیجه سطح نویز از 92 دسی‌بل به 70 دسی بل کاهش یافت. با این کار، پرستاران زمان واکنش سریع‌تری نسبت به آلارم‌ها داشتند و مزاحمت کمتری برای بیماران ایجاد شد.

تغییر راهی به سوی موفقیت

بیمارستان‌های سراسر آمریکا توانسته‌اند با موفقیت با خستگی از آلارم مقابله کنند. مرکز پزشکی بیمارستان کودکان سینسیناتی (Cincinnati Children’s Hospital Medical Center in Cincinnati) به طور خاص بر کاهش تعداد آلارم‌ها در واحد پیوند مغز استخوان تمرکز کرد. یک تیم چند رشته‌ای شامل پرستاران، پزشکان، کمک‌پرستاران، مهندسان پزشکی و نمایندگان خانواده‌ها به طور روزانه برای ایجاد طرحی جهت کاهش تعداد آلارم‌های در این بخش ملاقات کردند.

پس از ایجاد تغییرات مختلف، این بخش توانست تعداد آلارم‌ها را از 180 به 40 بار در روز کاهش دهد و تعداد آلارم‌های کاذب از 95٪ به 50٪ کاهش یافت.

مرکز پزشکی بوستون با تغییر در تنظیمات پیش‌فرض ضربان قلب براساس شرایط هر بیمار، توانست تعداد آلارم‌ها را 60 درصد کاهش دهد.

خستگی آلارم یک نگرانی جدی در بیمارستان‌ها است. بیمارستان‌ها باید بر مسئله‌ی خستگی آلارم تمرکز کنند تا زمانی که تعداد آلارم‌های کاذب کاهش یابد و دیگر هیچ رویدادی دور از انتظاری در مورد ایمنی بیمار اتفاق نیفتد.

منبع: nurse.org